İstanbul ve Ankara
Birbirine iki uzak şehir
aslında.
Sen ve ben gibi…
Ne benim yollarım senin
denizine çıkar,
Ne de senin saçlarını,
benim soğuk rüzgârlarım tarar.
Yalnızlık yağarken kurak
bedenime yağmur diye.
Senin topraklarında
binlerce nergis açar.
Sen mavi adanın sonsuz
masalı,
Gökyüzü göğsünde uyuturken
seni
İstanbul’ un elleri sallar beşiğini
Martılar fısıldar kulağına
binlerce ninniyi
Güneş ısıtır sütten beyaz
ellerini.
Ben güneşten mahrum kalmış
gölge misali,
Her solukta yitiririm
kendimi,
Bahtı karalı şehirde
yoklar ölüm, benliğimi.
Bir otobüs durağı, bir
tren garı hatırlatır sessiz vedaları.
Soğuk bir aralık bakışı, bir
sokak satıcısı,
Bir ikindi vakti, bir gün
batımı, bir şehir kalabalığı
Bir yüreğe kesilen bilet,
bir şarkı, bir şiir, anımsatır anılarla
Bitememiş her masalı.
Sen ve ben gibi…
İstanbul ve Ankara
Birbirine iki uzak şehir
aslında.
