Okuduğumda derinleri düşündürdü bu şiir.
“Kaderi, ‘kef’ ile yazılanlara”
Hümeyrâ!
Bahtını yazan kalem aşkına
Kudreti nefsimin üstünde olan aşkına
Bırakma tutunduğun varlık ipini
Ömrünün beyaz sayfalarına
Kara bir leke gibi ayrılık yazılmasın
Sen ki kelebek kanadıyla
Dağların üzerine alamadığı
Kutlu bir sevdayı omuzlamışsın
Hümeyrâ!
Örtülere bürünüp yatan aşkına
Hasreti gönülleri yakan aşkına
Sana adanan sözleri düşün
Ayaklarına serilen cennetleri
Sen eğilirsen çağlar eğilir
Ve gül muştusuyla gelmesi bekleneler
Bir hazan mevsiminde
Gün doğmadan ölürler
Hümeyrâ!
Zemheriyi gül eden bahar aşkına
Geceyi arıtan seher aşkına
Her zorluğu deviren kolaylığı hatırla
Duvarların ardında ağlıyorsun, bilirim
Bilirim, yüreğinde ne kadar sızı varsa
Korkuyorsan
Geceleri, yalnızlık simsiyah iniyorsa
Leylak kokulu sabahlarda
Allah’a açılan elleri düşün
Öfkeyle kabaran yürekleri
Bir el var ki başının üzerinde Hümeyrâ
Dokunmak için ömrüm feda olsun
Ve bir nazar var ki o pâk alnına bakan
Müjdeler olsun!
Sana sevinmek düşer
Ağlamak bize
Ağlamak bize…
Adige Batur
