Okuduğumda derinleri düşündürdü bu şiir.

“Kaderi, ‘kef’ ile yazılanlara”

Hümeyrâ!

Bahtını yazan kalem aşkına

Kudreti nefsimin üstünde olan aşkına

Bırakma tutunduğun varlık ipini

Ömrünün beyaz sayfalarına

Kara bir leke gibi ayrılık yazılmasın

Sen ki kelebek kanadıyla

Dağların üzerine alamadığı

Kutlu bir sevdayı omuzlamışsın

Hümeyrâ!

Örtülere bürünüp yatan aşkına

Hasreti gönülleri yakan aşkına

Sana adanan sözleri düşün

Ayaklarına serilen cennetleri

Sen eğilirsen çağlar eğilir

Ve gül muştusuyla gelmesi bekleneler

Bir hazan mevsiminde

Gün doğmadan ölürler

Hümeyrâ!

Zemheriyi gül eden bahar aşkına

Geceyi arıtan seher aşkına

Her zorluğu deviren kolaylığı hatırla

Duvarların ardında ağlıyorsun, bilirim

Bilirim, yüreğinde ne kadar sızı varsa

Korkuyorsan

Geceleri, yalnızlık simsiyah iniyorsa

Leylak kokulu sabahlarda

Allah’a açılan elleri düşün

Öfkeyle kabaran yürekleri

Bir el var ki başının üzerinde Hümeyrâ

Dokunmak için ömrüm feda olsun

Ve bir nazar var ki o pâk alnına bakan

Müjdeler olsun!

Sana sevinmek düşer

Ağlamak bize

Ağlamak bize…

Adige Batur