Hüznü mavisine saklayan şehir
Bulutlar mı yalnızlığına kol kanat geren
Senin mi acın yankılanan çığlık çığlığa
Yüreği yanmış bir anne duasına karışırken sesin
Kuytusunda gecenin, ağıt yakan sen misin?
Kıyına vuran dalga mı mahzun eden bilmem seni
Buruk vedalar mı yağmura aşina eden gözlerini
Uçuran sen misin kaybolan hayalleri göklere
Yüzüne düşen solgun tebessüm yitik bir gölgenin mi?
Kendini uçurumundan bıraktığın Yâr dediğin mi?
Boğazında düğümlenen gurbetin kederi mi?
Yaşlanan ruhuna ağır mı geliyor mevsimler,
Dargın mısın şimdi solmaya yüz tutan rengine
Güneşi başına tac eyleyen sen misin?
Bahtının karasına boyanmış kaderi beyaza mı bürüyeceksin?
Elmas Kılıç
İstanbulu seven ve bir o kadar da özleyen biri olduğum kesin ama bunu anlatmak bu kadar kolay değil sanırım :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder