Bir gece vakti öylesine...

Hani olur ya bazen; ne diyeceğinizi bilemezsiniz.Kelimeler koşar adım gelirde dilinizin ucuna, bir türlü dökülmek bilmez.Konuşmak istersiniz, delice.İçinizde ne varsa düne dair bir bir çıkarmak tozlu hatır raflarından.Olmaz ama... Susmak istersiniz, kimi zaman sağ çıkamazsınız içinizdeki söz yangınlarından, kimi zaman düşünce rüzgarınızın önüne düşer, ondan önce gidersiniz.Aklınız başka bedeniniz başka bir yerdedir.Paramparçasınızdır.Zaten yarım olan kendinizi kaybetmenize ramak kalmış olduğunu duyumsarsınız.

Çekip gitmek istersiniz kimsenin sizi bulamayacağı bir yere ama olmaz, insan herkesten kaçsa bile nasıl kaçar içindeki sesten.Herşey karmakarışık olur.Ya da sadece siz böyle hissedersiniz.Kimsenin sizi anlamadığını düşünürsünüz haklısınız!...

Kim anlar ki yüreğimizden geçenleri, kim söyler yarım kalan türkülerimizi... Geceleri sabahlara ekleyip, gözyaşımızı bekleyişlerimize katık ettiğimizi kim bilir? Duaya saklanmış gözyaşlarımızı silmeye kim cesaret edebilir?

Ardı ardına sıralanmış hayal kırıklıklarımızı sarmaya, umut kırıntılarımızı toplamaya kimin gücü yeter?

Sabırla örülü günlerin sökük yanlarını dikmeye kim talip olur?...

İnsanız işte! Hani o unutan, zalim, cahil, zayıf, nankör olan...

Hayat denizinin dalgaları arasında çırpınır dururuz da, çırpındıkça battığımızı iş işten geçince fark ederiz.İmdat ederiz.Ne sesimizi duyan, ne bir el uzatan olur.Yalandır suretler.Dokunmak için elimizi uzattığımızda kaybolan birer seraptır tutunmaya çalıştıklarımız.Kopmaya mahkumdur en sağlam sandığımız bağlar.Anne deriz önce, Annem! oysa  sadece emanetizdir o şefkatli ellere.Babam deriz güven dolu bir sesle.Nafile...

Yarim deriz.Diğer yarımız, yarınımız, adına can/canan dediğimiz...

Ama anlarız ki ''Gün gelir; yâr dahî göçer gidermiş''...

Göremeyiz işte her an bizimle olanı, dalmışız bir kere gaflet denizine. Ya Rabbi! dediğimizde Lebbeyk! diyeni duymaz sağır kulaklarımız.Oysa O cc duyar, O cc görür, O cc bilir.Unutmaz biz  unutsakta, unutulsakta...

Kimsemiz yok işte O cc dan başka.Ne güzel demiş  diyen ''O' nu bulan neyi kaybeder, ve O' nu kaybeden neyi bulur diye''.

Hakiki Kimsesini bulan, Kimsesi O cc olan, O'ndan başka kimsesi olmayanlardan olabilmek için sahip olduğumuzu zannettiğimiz herşeyi kaybetmeye değmez mi?

Elmas Kılıç