Seni Anarken

Güneşin battığı yerdesin

Sesin soğuk ve uzak

Kalmak ne mümkün

Varsın sanarak

Kaçmak;

Senli tüm renklerden

Denizden, gökyüzünden,

İçinde adının geçtiği her bir cümleden.

Hatta kendimden...

Suskunluğa büründüğün yerdesin

Ellerin soğuk ve uzak

Kendinden, kendine kaçtığın, önce

Yaralayıp sonra yine sardığın şehirdesin.

Ahh... Susmak;

Sana, kendime...

Oysa saklayacaktım ele vermeseydi bizi kelimeler

Anlatmayacaktım, bilmeyecekti kimseler.

Sükuta gömülecekti bembeyaz düşler.

Hem yitirip hem bulduğun o yerdesin

Gözlerin soğuk ve uzak

Yüreğini içinde boğduğun, sonra

Kaçıp kurtulduğun kenttesin.

Gitmek... Uzaklaştığını sanarak,

Her bir adımda biraz daha yaklaşarak

Gitmek, hemde böyle kalarak...

Seni mavi şehre haykırarak

Kendimi yok bir ateşte yakarak

...

Şimdi;

Sesini martılara bırak.

Ellerin, rüzgarında kalsın bu şehrin.

Gözlerini boğazın sularına salıver gitsin.

Ben ki olmasan da, bulurum seni.

Bilirim yüreğinin başkentindesin.

İsmini kulağıma fısıldayan şehirdesin.

Elmas Kılıç