Bir sabah uyansam ve kaybolsam bu kentten.Ben bile bilmesem.Ruhumun limanına sığınmış kırgınlıklarımı dev dalgalara salıversem.Yol alıp gitse uzaklaşsa okyanuslara...
Usulca yol alsam ama sağlam adımlarla.Arınsam tüm kaygılarımdan.Korkularımı yağmurla yıkasam, hayallerimi masmavi gökyüzüne yazsam ve ümitlerimi toprağa atsam.Yeni bir baharda dirileseler solmamak üzere.
Bir sabah uyansam ve bilmese kimse.Son kez dönsem köşesinden sokağın.Saatlerce gelmesini beklediğim otobüs durağına uğramadan,her sabah işe giden Hacer abla ile selamlaşmadan.Hani diyorum ardına bile bakmadan...
Yanıma hiçbirşey almadan,hiçkimseyle vedalaşmadan, bir damla gözyaşı akıtmadan...
Ne annemin boynuna sarılsam, ne babama giderken el sallasam.
Dedimya bilmese kimse, ben bile.Avlusunda oturmaya doyamadığım o camiye son kez uğrasam.Biliyorum garipser bu kez güvercinler onlara yem atmayaşımı.Musalla taşı ile ilk ve son defa kucaklaşsam ve uzaklaşsam...
Kimse görmese,farketmese hani diyorum yol arkadaşım daha fazla beklemese.Teslim etsem emaneti sahibine.
Bir sabah uyansam, ama ben olmasam.Kaybolsam, bilmese kimse, ben bile...
Elmas Kılıç
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder